







| |
Mijn naam is Mireille, ik ben 36 jaar oud en ik werk in het speciaal onderwijs op een school met communicatief beperkte kinderen, dat
wil zeggen dat ik les geef aan kinderen die doof of slechthorend zijn, een
taalachterstand of spraakprobleem of ASS (een stoornis in het
autistisch spectrum) hebben en daardoor op een gewone
school
niet mee kunnen komen.

De laatste 7 jaar werk ik op de voortgezet-onderwijs-afdeling, het VSO, met jongeren
van 12 tot 20 jaar. Ik geef daar op dit moment de vakken wiskunde,
informatiekunde, Nederlands, biologie, economie en sociale
vaardigheidstraining.
Klik op deze deur en je komt op mijn werkplek:

Omdat ik in Twente woon, noem ik mezelf vaak:

(Ik ben nog altijd op zoek naar die andere twee)
 
Op mijn zelfportrettenpagina kun je nog meer foto's vinden. ook recente, waar ik
20 kilo lichter ben!!
Zie mijn fotoalbum!
Ik ben een bezige bij, heb veel interesses en hobby's,
hieronder volgt een lijst met dingen waar ik me zoal mee bezig houd:

Eén van mijn grootste hobby's op dit moment is alles wat
met computers te maken heeft. Ook spelletjes, Catan, Carcasonne, mojo-word,
bejeweled....
 
Ik heb sinds
nov 2005 een Nintendo DS en ik ben helemaal verslaafd aan Zelda,
Mario,
Yoshi en Harvest
Moon. 
Deel jij die
Nintendo-passie, klik dan op onderstaande banner en je komt allerlei mooie en
leuke dingen tegen voor je pc enzo.

 |
Schrijven: Verhalen, songteksten,
gedichten, overwegingen, noem maar op (zie voor een impressie mijn gedichtenbundel).
|
|
Lezen: Vele soorten boeken hebben de revue
gepasseerd, alle soorten en maten, van literatuur tot roddelblad. Het meest
hou ik van boeken met een maatschappelijke betekenis, zowel romans als
studieboeken.
|
|
Volleybal: Sinds jaar en dag mijn meest
favoriete sport.
Helaas wegens een knie-operatie kan ik het nu niet meer
beoefenen.
|
|
Ontwikkelingshulp: Dit bestaat bij mij uit het
organiseren van allerlei projecten om goederen en geld bij elkaar te krijgen
voor een gemeente in Letland, Lielvarde genaamd, een uur rijden van de
hoofdstad Riga. Ik ben er een aantal keren zelf geweest en elke keer krijg
ik een warm gevoel van binnen als ik zie hoe de mensen daar met elkaar
omgaan, ondanks het feit dat ze het in materieel opzicht zoveel slechter
hebben dan wij. Er zouden veel meer mensen eens heen moeten gaan om daar een
voorbeeld aan te nemen.
Op dit moment ben ik te druk geworden met mijn werk, mijn gebarenstudie,
koren en individuele optredens. Ik ben al een tijdje niet meer betrokken
hierbij, al gaat mijn hart nog steeds uit naar de Stichting
Oldenzaal-Letland.
|
Deze foto is gemaakt in Letland bij een temperatuur van -25 graden Celsius,
links staat Marija, mijn Letse vriendin en tolk... en rechts, tja wie zou dat nu
zijn???
Dit waren wel zo'n beetje alle hobby's (hahaha, alsof dat nog
niet genoeg was!)
Maar weet je nu wie Mireille werkelijk is?
Op die vraag zal je nooit een echt antwoord krijgen. Je hele leven is een proces van
groeien, elke dag ontdek ik weer nieuwe aspecten, nieuwe verwonderingen, nieuwe
lieve mensen, waar ik voor de tijd gewoon aan voorbij was gelopen. Ik ben al
jong mijn vader verloren, ik was toen 11 jaar en dat heeft een grote impact op
mijn leven gehad, maar ik neem de tijd om stil te staan bij de mooie dingen van
het leven, heb mijn verdriet en pijn op zijn tijd, maar hou me altijd voor dat
ik van daaruit verder kan groeien. Ik probeer altijd om mensen vanuit een open
houding te benaderen, want er wordt al zoveel geoordeeld en veroordeeld.
Dit
is een foto van mijn vader, zo'n 20 jaar geleden gemaakt tijdens het 5 dagen
durende carnaval. Jawel, jawel, ik woon namelijk in de enige stad boven de
rivieren waar net zo carnaval wordt gevierd als in het zuiden. Zoals je ziet
hield mijn vader ook wel van een potje ouwehoeren.
Ik
heb veel vrolijke eigenschappen van hem geërfd, ik vind het geweldig om op zijn
tijd maf en gek te doen en ik voel me zeer op mijn gemak bij mensen die vol
humor zitten.
Ik heb ook mijn angsten, ik ben namelijk bang om vrienden te verliezen, waarschijnlijk omdat ik
van dichtbij zo'n groot verlies heb meegemaakt, ik bind me daarom ook vaak met
een soort angst aan mensen, maar mijn vertrouwen groeit als anderen me laten
zijn wie ik ben.
Dat geeft vrijheid en ruimte.

Mijn motto: "Zonder
liefde en geduld ben je geen vriend!!!"
Daarom heb ik het volgende gedichtje geschreven:
Vraag je af:
Wat in je leven is echt
van belang?
Voor welk reëel verlies
ben ik werkelijk bang?
Bij wie voel ik me
welkom, waardoor ben ik rijk?
En zijn alle mensen voor
mij wel gelijk?
Durf jezelf lief te
hebben, open je hart
Elke warme aanraking is
een nieuwe start
Oordeel niet, maar
bewonder wat de wereld met je doet
Dan is je leven pas
werkelijk goed!
Mireille
Teru g
naar
huis
Volgende halte...
 |